دل هایمان مثل کمد آقای ووپی شده است.

درش را که باز کنیم هزار حرف ناگفته داریم که بی هوا سرازیر می شوند.

از حرف های به حق گرفته تا غر و لند های به ناحق و لجاجت های کودکانه...

نمی شود از دیگران خواست پای دل آدم بنشینند و آدم یک ریز حرف بزند تا جایی که حس سبکی بکند.

اما می شود پای حرف دل خودمان بنشینیم

و اینقدر حرف بزنیم و جواب بدهیم و بحث کنیم که دیگر چیزی برای بحث و جدل باقی نماند.

زدن حرفِ دل گاو نر میخواهد و مرد کهن،

که اگر مردش نباشی حرفت خورده می شود و از بین می رود و

لابد به ناچار یک عذرخواهیِ از سر اجبار هم وصله پینه اش میکنی و

هر روز به خودت بد و بی راه می گویی که بی عرضه تر از تو ندیده ام...

اگر مردش نباشی و نگویی میشود بختک و قلبت را تسخر میکند.

می شود خوره و می افتد به جانت.

شاید حتی به یک فرد کینه ای تبدیلت کند.

اگر مردش نباشی صاحب یک قلب بی آلایش که آماده ی مهر ورزیدن است نیستی.

می شوی صاحب بازار شام؛

و هر نخی را که بکشی تا به انتهایش برسی کلی گره سر راهت سبز میشود و کلی خرابی به بار می آورد.

همیشه که نمی توان به کسی که روزی حرفی زده است،

و حرفش روی دلمان سنگینی کرده است و زبان به دهان گرفتیم و

آهی سر دادیم و گذاشتیم که " این نیز بگذرد... " لبخند زد.

حداقل باید پیش خودمان صادق باشیم

و پای حرف های خودمان بنشینیم و عادلانه رتق و فتقشان کنیم،

که اگر خودمان هم پای دلمان ننشینیم یک جای نا به جا این حرف ها کار دست دلمان میدهد.

نویسنده و عکاس : فاطمه سادات مخبر